Tuproqni boyitish va oʻsimliklarning oʻsishini tezlashtirish uchun qoʻllanadigan har qanday modda oʻgʻitdir. Oʻgʻit nega kerak? Asosiy maqsad boy tuproqning hosildorligini saqlash va oriq tuproq unumdorligini oshirishdir. Yetilayotgan oʻsimliklar yerdan ozuqa moddalarini oʻzlashtiradi. Shu tarzda ular tuproqning ozuqa moddalar zaxirasini tugatadi va uni toʻldirish uchun dehqon oʻgʻitdan foydalanadi.

Bir vaqtlar mavjud boʻlgan oʻsimlik va tirik mavjudotlar nobud boʻlganidan soʻng chirib tabiiy o‘g‘itga aylanadi. Bu chirigan oʻsimliklarning qoldiqlaridan iborat chirindi; hayvon suyaklari yoki urugʻlaridan tayyorlangan un, shuningdek, goʻngdir. Shuningdek, turli xil manbalardan olinadigan kimyoviy oʻgʻitlar ham mavjud. Inson anchadan beri oʻgʻitlardan foydalanadi. Bu qanchalik uzoq vaqtdan beri davom etayotganini bilmaymiz, lekin xitoyliklar ming yillar oldin hayvon va oʻsimlik chiqindilaridan oʻgʻit sifatida foydalangani maʼlum.

Miloddan avvalgi II asrda rimliklar almashlab ekish, tuproqqa ohak qoʻshish, noʻxat va loviya ekish orqali tuproqni azot bilan oʻgʻitlagan. XVII asr davomida Yevropaning turli qismlarida oʻgʻit sifatida goʻng ishlatilgan, shahar chiqindilari dehqon xoʻjaliklariga olib borilgan, tuproqni oʻgʻitlash uchun beda ekilgan.

1748-yilda Amerikada Benjamin Franklin soʻndirilgan ohakning foydasini namoyish etgan. U Filadelfiya yaqinidan oʻtgan avtomobil yoʻli boʻyidagi dalaga ulkan harflar shaklida ohak qatlamini yotqizib chiqqan. Bu harflar bilan “Bu dala ohak bilan oʻgʻitlangan” degan jumla hosil qilingan. Tez orada oq harflar gʻoyib boʻlgan, ammo ekin unib chiqib, yozuv yana paydo boʻlgan, chunki oʻgʻitlangan maydon dalaning qolgan qismiga qaraganda ancha yam-yashil edi.